kendi kendime

Sabahı karşıladın mı hiç

yüreğinde?

Hem de tam gece ve

yıldızlarıyla dost olmuşken

Güneşi doğurdun mu hiç.

Ah o ayın halleri boyunca devam eden yanılsamalar.

Yürek boşlukları,

Avuntular,

ve

sen;

sadece orada duran.

Durdukça,

Sevi takviminden yapraklar

boyu dökülen sayılar,

günler midir sadece?

Yoksa günün isimleri mi?

Doğmamışların kaderi mi senin paylaştığın.

Hadi gel!

Sabah değil, tam da gece yarısı

karşıla yüreğinin güneşini.

Bırak doğsun

kader tepelerinin üzerinde;

Gözyaşlarına pırıltısını

armağan etsin;

İçindeki senleri

büyütmek için doğsun

bu gece.

Sen'ler boyunca da

batmasın bir daha.

16 Ekim 2003/ İzmir

Bu haftasonu çekmeceleri toparlarken 12 yıl öncesine gittim. Henüz Zozi'yle bile çarpışmamış yollarımız. Başına da Kendi Kendime yazmışım. Zaten hep öyle değil mi...

Foto: Ocak 2015/ Ören "me standing" by Gonca Van Herpen